Ἡ Αὐτοβιογραφία μου. Ὅσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκι (1722-1794).Μέρος 7ο. Συγκρίνοντας τόν Ὅσιο Παΐσιο Βελιτσκόφσκι μέ τόν Ἅγιο Ἀντώνιο τόν Σπηλαιώτη

ΣΥΓΚΡΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΠΑΪΣΙΟ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΝΤΩΝΙΟ ΤΟΝ ΣΠΗΛΑΙΩΤΗ.
Αυτός ο αείμνηστος μακαριστός πατέρας μας Παΐσιος ήταν όμοιος με τον όσιο πατέρα μας Αντώνιο τον Σπηλαιώτη, ως γνήσιος δισέγγονος του, διότι έστω και αν έλαμψε ύστερα από πολλούς αιώνες, ωστόσο και τούς δύο τούς ανέδειξε η Ουκρανία . Εκείνος στάλθηκε από το Αγιον Όρος στη Ρωσία για να τη φωτίσει, και να οικοδομήσει αληθινό μοναχικό βίο. Αφού συνέλεξε μοναχούς και τούς κατάρτισε, έλαμψε σέ όλα τά άκρα της Ρωσίας, και κατέστη ο πρώτιστος όλων των Ρώσων μοναχών. Ο γέροντάς μας, όχι από αλλού, άλλα από το ίδιο Αγιον Όρος ανέλαμψε και ανανέωσε το βρισκόμενο σε παρακμή κοινόβιο και φύτεψε σ’ αυτό το δέντρο της ζωής την τρισευλογημένη υπακοή.Εξαιτίας αυτής ο προπάτοράς μας Αδάμ εκβλήθηκε από τον αισθητό παράδεισο και μ’ αυτήν οι απόγονοί του, οι οποίοι βαδίζουν στην ευθεία οδό, θα εισέλθουν στον ουράνιο παράδεισο, στον οποίο εισήλθε ο πρώτιστος της υπακοής, Χριστός ο Κύριος. Έτσι συνάθροισε αδελφότητα από περισσότερους από πενήντα αδελφούς, τούς οποίους και έφερε όλους μαζί του στη φιλόξενη χώρα της Μολδαβίας. Εδώ, με τη χάρη του Χριστού, τελικώς εγκαταστάθηκαν στη Μονή Ντραγκομίρνα.
Γύρω από τον άγιο Αντώνιο συνάχθηκαν από τις ρωσικές χώρες περισσότεροι από εκατό μοναχοί, έτσι και γύρω από τον μακαριστό πατέρα μας συνάχθηκαν από εννέα χώρες πάνω από πεντακόσιοι αδελφοί διαφορετικών γλωσσών. Διακονούσε ο όσιος Αντώνιος τούς αρρώστους αδελφούς, διακονούσε και ο δικός μας άγιος πατέρας και αρρώστους και υγιείς, μαγειρεύοντας μάλιστα φαγητό και ψήνοντας πρόσφορα, όταν το κοινόβιο ήταν μικρότερο και έκανε χειρωνακτικές εργασίες. Όταν όμως ο Θεός αύξησε την αδελφότητα, τότε δεν είχε ησυχία από διακονία ημέρα και νύκτα, και δεν προτιμούσε τη δική του ησυχία περισσότερο από την ωφέλεια τού πλησίον, αλλά μετά την τακτοποίηση τών υποθέσεων της αδελφότητας, τότε μόνο κλεινόταν στο κελί και βυθιζόταν στην ησυχία, σέ βαθμό, όπως το περιέγραψα παραπάνω, να μην ακούει όταν του μιλούσε ο υποτακτικός του περιμένοντας απάντηση για κάποιο αναγκαίο ζήτημα.