Ο Χριστιανισμός Προσφέρει Στον Άνθρωπο ΤηΔυνατότητα Θεώσεως,

Ο Χριστιανισμός Προσφέρει Στον Άνθρωπο ΤηΔυνατότητα Θεώσεως,

Όπως Η Ιατρική Επιστήμη Του Παρέχει Τη Δυνατότητα Διατήρησης Η Α­ποκατάστασης Της Υγείας Του,

αλλά και στις δύο περι­πτώσεις….

¨Μέσα Από

·      Μία Ορισμένη Θεραπευτική Διαδικα­σία Και

·       Ένα Συγκεκριμένο Τρόπο Ζωής¨.
Ο μοναδικός και απόλυτος στόχος της εν Χριστώ ζωήςείναι η Θέωση, η ένωση δηλαδή με τον Θεό, ώ­στε ο άνθρωπος, μετέχοντας στην άκτιστη ενέργεια του Θεού, να γίνει «κατά χάριν» αυτό που ο Θεός εί­ναι απο τη φύση του (άναρχος και ατελεύτητος).

Αυ­τή είναι, χριστιανικά, η έννοια της σωτηρίας.

γι αυτούς που την αποδέχονται φυσικα..

Δεν πρό­κειται για μία ηθική βελτίωση του άνθρωπου, αλλά γιατην εν Χριστώ άνα-δημιουργία, ανά-πλαση του..

Ο ενωμένος με τον Χρι­στό είναι.. Καινούργιο Δημιούργημα….         Η Εκκλη­σία, ως ¨σώμα Χριστου¨ και εν Χριστώ κοινωνία       υ­πάρχει στον κόσμο, για να προσφέρει τη σωτηρία…      ..Η Εκκλησία Ενεργεί Στην Ιστορία Ως Ένα Παγκόσμιο Θεραπευτήριο..

·       Ποιά είναι η αρρώστια, την οποία θεραπεύει η χρι­στιανική Ορθοδοξία,

·       Ποιά Είναι Η Θεραπευτική Μέθοδος, που εφαρμόζει και

·       Ποιά Είναι Η Ταυτότητα Του Αυθεντικού Χριστιανισμού, που τον διαφοροποιεί ριζικά από τιςαιρετικές αποκλίσεις του, αλλά και από κάθε μορφή θρησκείας

Η αρρώστια της ανθρώπινης φύσης είναι η πτωτική κατάσταση του ανθρώπου και σύναμα και όλης της κτίσεως, που συμπάσχει μαζί του. («συστενάζει και συνωδίνει».Ρωμ.8,22)

Η διάγνωση αυτή,αφορά σε κάθε άνθρωπο,

·       Ανεξάρτητα Από Το Αν Είναι Χριστιανός Ή Όχι,

·       Αν Πιστεύει Ή Όχι,

λόγω της φυσικής ε­νότητας σύνολης της ανθρωπότητας               Η χριστιανική Ορθοδοξία δεν κλείνεται στα στενά όρια ενός θρησκεύματος, που ενδιαφέρεται μό­νο για τους οπαδούς του… Ο Θεός, «Πάντας Ανθρώπους Θέλει Σωθήναι Και Εις Επίγνωσιν Αληθείας Έλθειν» (Α’ Τιμ. 2, 4), Αφού Ο Θεός Είναι «Σωτήρ Πά­ντων Ανθρώπων» (Α’Τιμ. 4, 10).

Η Αρρώστια, Λοιπόν, Για Την Οποία Μιλεί Ο Χριστιανισμός, Είναι Πανανθρώ­πινηΡωμ. 5, 12:

…Εις Πάντας Ανθρώπους Ο Θάνατος Διήλθεν, Εφ’ Ω..(=Λόγω Του Οποίου Θανάτου)

Πάντες Ήμαρτον» (= Αστόχησαν Στην Πορεία Τους Πρός Την Θέωση).

Όπως δε η πτώση (δηλ. η αρρώστια) είναι πα­νανθρώπινη, έτσι και

Η Σωτηρία-Θεραπεία, Εξαρτάται Άμεσα Από Τη Λειτουργία Του…Εσωτερικου….Του..Κάθε..Άν­θρωπου.
Η εμπειρία των Αγίων γνωρίζει ένα μνημονικό σύστημα, τηνκαρδιακή η νοερά μνήμη, που λειτουρ­γεί μέσα στην καρδιά και την αγνοεί η ιατρική επι­στήμη.

Η καρδιά, στην ορθόδοξη παράδοση, δεν λει­τουργεί μόνο ως αντλίαδιακίνησης του αίμα­τος. Διότι πέρα από τη φυσική έχει και μία διαφορετικη λειτουργία. Υπό ορισμένες προϋποθέσειςγίνεται ο χώρος κοινωνίας με τον Θεό, με την άκτιστη δηλα­δή ενέργεια Του. Βέβαια, αυτό γίνεται αντιληπτό μέ­σα από την εμπειρία των Αγίων, των αληθινών Χρι­στιανών, και όχι με τη λογική λειτουργία η τη.. δια­νοητική θεολόγηση.
Η υπερφυσική λει­τουργία της καρδιάς είναι η απόλυτη προϋπόθεση για την τελείωση, την ολοκλήρωση του ανθρώπου, δηλα­δή τη θέωση του, ως πλήρη ένταξη του στήν εν Χρι­στώ κοινωνία.

…Βέβαια, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι γνώση του Θεού δεν σημαίνει γνώση της αμέθεκτης καί απρόσιτης θείας ουσίας, αλλά της θείας ενέργειας.

..Η διάκριση ουσίας και ενέργειας στον Θεό είναι η ουσια­στική διαφορά της Ορθοδοξίας από κάθε άλλη εκ­δοχή του Χριστιανισμού…

Η ενέργεια του νού μέσα στην καρδιά ονομάζεται                ¨νοερά λειτουργία¨ της καρ­διάς.

..Το Περιβόητο «Προπατορικό Αμάρτημα»              Είναι Ακριβώς Η Αστοχία Του Άνθρωπου, στην αρχή ακόμη της ιστορι­κής του παρουσίας, να διασώσει την μνήμη του Θεού,                              την κοινωνία δηλαδή με τον Θεό, στην καρδιά του…

..Στην κατάσταση της νόσου της πτώσεωςο άνθρωποςχρησιμοποιεί τον Θεό και τον συνάνθρωπο για την κατοχύρωση της α­τομικής του ασφάλειας και ευτυχίας.

..Χρήση του Θεού γίνεται με τη «θρησκεία»(προσπάθεια απόσπασης της δύναμης του Θείου), που μπορεί να εκφυλισθεί σε αύτοθεοποίηση του άνθρωπου(«αυτείδωλον εγενόμην» λέγει ο άγιος Ανδρέας Κρήτης στον «Μέγα Κα­νόνα» του).

..Χρήση του συνανθρώπου και κατ’ επέκτα­ση της κτίσης γίνεται με την εκμετάλλευση τους με κάθε δυνατό τρόπο.

..Αυτή είναι λοιπόν, η νόσος,την ο­ποία ζητεί να θεραπεύσει ο άνθρωπος, εντασσόμενος ο­λόκληρος στο«πνευματικό θεραπευτήριο» της Εκκλη­σίας.

..Σκοπός της παρουσίας της Εκκλησίας , ως εν Χριστώ κοινωνίας, στον κόσμο είναι η θεραπεία του ανθρώπου με την αποκατάσταση της καρδιακής κοινωνίας του με το Θεό, της νοεράς δηλαδή λειτουργίας.

Κατά τον μακαριστό καθηγητή π.Ι. Ρωμανίδη,

«Η Πατερική Παράδοσις Δεν Είναι

·       Ουτε Κοινωνική Φιλοσοφία,

·       Ούτε Ηθικό Σύστημα ,

·       Ούτε Θρησκευτικός Δογματισμός ,

Αλλ’ Είναι.. Θεραπευτική Αγωγή.

Εις Το Σημείον Αυτό Ομοιάζει Πολύ Με Την Ιατρική Και Κυρίως Την Ψυχιατρικήν…

(Εδώ είμαστε στα χωράφια σου, Αλεξάνδρα μου,νομίζω οτι δεν διαφωνείς για το γεγονός οτι ένας άρρωστος σωματικά, έχει πριν πολύ-πολύ καιρό νοσήσει ψυχικά..και ατυχώς το ποσοστό των ψυχικά αρρώστων είναι συντριπτικό..)

..Η νοερά ενέργεια της ψυχής, που προσεύχεται νοερώς και αδιαλείπτως Εις Την Καρδίαν, ένα φυσιολογικόν όργανον, που όλοι έχουν και το όποιον ..χρειάζεται θεραπείαν.

Ούτε η φι­λοσοφία, ούτε καμμία των γνωστών θετικών η κοινω­νικών επιστημών δύναται να θεραπεύση το όργανον αυτο (…)

Διά τούτο ο αθεράπευτος συνήθως δεν γνω­ρίζει καν την υπαρξιν αύτου του ¨οργάνου¨.

(Καταλαβαίνεις λοιπόν Ζάχο μου, τώρα εσύ, σαν επεμβατικός καρδιολόγος, που καλείσαι να διορθώσεις μια σακατεμένη απ τα πάθη καρδιά, τί ακριβώς έχεις να αντιμετωπίσεις…στον καθαρά υλικό τομέα…)

Τα παραπάνω οδηγούν σε κάποιες σταθερές, που τεκμηριώνουν την ταυτότητα της χριστιανικής Ορθοδοξίας:

α) Η Εκκλησία ως σώμα Χρίστου, λειτουργεί                                ως θεραπευτήριο-Νοσοκομείο.

Διαφορετικά δεν είναι Εκ­κλησία, αλλά.. Θρησκεία.

..Οι Κληρικοί, εκλέγονταν αρχικά από τους…. θεραπευμένους, γιά νά λειτουργουν ώς θεραπευτές τών άλλων.

..Η θεραπευτική λειτουργία της Εκκλησίας σώζεται σήμερα κυρίως σε ωρισμένες..Μονές, που αντέχοντας ακόμη στην εκκοσμίκευση, συνεχί­ζουν την Εκκλησία των αποστολικών χρόνων.

¨επιστήμονες¨της εκκλησιαστικής θεραπείας είναι οι ήδη θεραπευμένοι.

..Όποιος δεν έχει εμπειρία της θεραπείας δεν μπορεί να είναι θεραπευτής.

Αυτή είναι η ουσιαστική διαφορά μεταξύ ποιμαντικής θεραπευτικής επιστήμης και.. ιατρικής επιστήμης.

Οι ¨επιστήμονες¨ της εκκλησιαστικής θεραπευτικής (Πατέρες και Μητέρες) αναδεικνύουν άλλους θεραπευτές, όπως οι Καθηγητές της Ιατρικής αναδεικνύουν τους διαδόχουςτους

γ) Ο περιορισμός της Εκκλησίας στην απλή συγ­χώρηση των αμαρτιών για την είσοδο… μετά θάνατον στον παράδεισο, συνιστά αλλοτρίωση και ισοδυναμεί με το ….

.

..να συγχωρεί ..ο γιατρός τον ασθενή, για να θεραπευθεί μετά θάνατον!