Στα μάτια των πολλών τα φετινά Χριστούγεννα φαίνονται να είναι δύσκολα και ζοφερά. Η οικονομική κρίση θα είναι η αιτία. Αλλά μήπως και στα προηγούμενα είχαν στην ουσία την ίδια ψυχολογία; Μπορεί οι επισκέψεις στην αγορά να τους έδιναν δώρα, το τραπέζι της εορτής να ήταν πλούσιο σε εδέσματα και οι προσκεκλημένοι αρκετοί αλλά, όλα μέχρι εκεί.
Ο Χριστός εμφανίστηκε σε καιρούς που η αξιοπρέπεια είχε κρυφτεί από την αμαρτία και την αδικία. Έρχεται και τώρα, που οι αναμνήσεις του παρελθόντος θέλουν να μας κάνουν μίζερους και μας φωνάζει, μην αφήσουμε την θλίψη να επισκιάσει την γιορτή. Με τα λίγα που έχουμε ας την κάνουμε πανηγύρι και τραγούδι. Το γένος μας, και μάλιστα αυτό των Ελλήνων, έμαθε να ξεπερνά τα προβλήματα με αισιοδοξία, με αλληλεγγύη. Με τα πολλά ή με τα λίγα επιβιώσαμε, τα καταφέραμε. Όταν μας μειώνονται τα εισοδήματα, μην επιτρέπουμε στους άλλους να μας μειώνουν την αξιοπρέπεια και την θέληση να επανακάμψουμε, να ζήσουμε ένα καλύτερο αύριο. Ο νεογέννητος Κύριος θα το προσπαθήσει για μια ακόμη φορά, όπως το έκανε πριν 2.000 και πλέον χρόνια. Μπορεί οι λίγοι να μας παίρνουν πολλά, εμείς οι πολλοί όμως θα επιβιώσουμε και με τα λίγα έχοντας αναπτύξει για μια ακόμη φορά την φιλαδελφεία και την αλληλεγγύη. Το απαιτούν οι περιστάσεις.
Το παρελθόν μας κοιτά με εκδίκηση για τα όσα προ ετών ζούσαμε. Τότε που τα πολλά λαμπιόνια μας έκρυβαν το αστέρι του ουρανού και με τα ξενύχτια γεμάτα διασκέδαση ξεχνούσαμε την νύχτα της Χριστού Γέννησης.
Τώρα μπορεί να τα μειώσαμε ή να τα διαγράψαμε από την ζωή μας όλα τούτα, αλλά τα Χριστούγεννα επειδή δεν ήταν όλα αυτά, δεν αλλάζουν, δεν περιορίζονται. Παραμένουν τα ίδια σαν γεγονός και μας καλούν να προσανατολίσουμε την σκέψη μας, την ύπαρξή μας, την συνήθειά μας προς τα εκεί και να ταυτίσουμε τις αισθήσεις μας με τις αισθήσεις τους, για να γιορτάσουμε κάποτε Χριστούγεννα με Χριστό και όχι γύρω από τον Χριστό, ο Οποίος ήρθε στη γη για να φανερώσει την αλήθεια (1) και στην συνέχεια γνωρίζοντάς την όλοι εμείς να σωθούμε, αν και αμαρτωλοί. (2)
Ζούσαμε στο ψέμα, απολαμβάναμε την αμαρτία. Ίσως το κάνουμε και σήμερα. Δεν έχουμε δικαιολογία όμως. Τότε ίσως είμαστε στην άγνοια, τώρα βρισκόμαστε στο χώρο της Εκκλησίας Του. Οι επιλογές μας είναι δικές μας και τις συνέπειες των εσφαλμένων μας αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Μια απ’ αυτές είναι και η κρίση που περνάμε, ηθική και οικονομική ταυτόχρονα.
Η Παναγία, είναι πρόσωπο που κυριαρχεί στο σχέδιο της Ενανθρώπισης του Θεού. Είναι εκλογή Του και καλείται να συμμετάσχει σ’ αυτό, γιατί ήταν η μόνη που μπορούσε, λόγω καθαρότητας ψυχής και σώματος. Δίνει την σάρκα Της, το αίμα Της. Στην γέννηση δίδει όμως και την αφή. Εκείνη βαστάζει πρώτη Εκείνον που έπλασε και βαστάζει τον κόσμο ολόκληρο, τα πλάσματά Του και τα δημιουργήματά Του, έμψυχα και άψυχα και πλέον, «ο αόρατος γίνεται ορατός. Ο ανέγγιχτος μπορεί να ψηλαφισθεί. Ο άχρονος λαμβάνει αρχή» (3), μας λέει πατέρας της Εκκλησίας. Υπάρχουν και εκείνοι που πρόσφεραν την όρασή τους, οι μάγοι. Ξεκίνησαν μίλια μακριά με οδηγό τον αστέρα του ουρανού και Τον είδαν (4) στο σπίτι της φιλοξενίας του και δώρα έφεραν.
Ποιμένες ήταν κοντά στον τόπο της μοναδικής και ανεπανάληπτης Γέννησης. Εκείνοι απλοί άνθρωποι της υπαίθρου είχαν κάτι να προσφέρουν: την ακοή. Θα τους θυμηθεί αιώνες ύστερα ο συντάκτης του Ακαθίστου Ύμνου, τότε που θα πληροφορεί ότι άκουσαν οι Ποιμένες (5) των Αγγέλων τον ύμνο, το «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνης» (6), λόγια αγγελικά, που έγιναν τραγούδια, θέματα συζητήσεων, όλα χωρίς αντίκρισμα. Η ειρήνη που αντί να είναι επιδίωξη του καθενός μας (7) (όπως μας προτρέπει ο Απόστολος Παύλος και προστάτης της Ενορίας), είναι όνειρο, και η ανυπαρξία της δίνει συχνά πυκνά την θέση της στον εφιάλτη του πολέμου, σε κάποια γωνιά του πλανήτη, χωρίς να εξαιρείται και αυτή η γενέθλια πόλη του Ιησού.
Μαζί με τους ποιμένες στον χώρο της θεϊκής άφιξης ήταν και τα πρόβατά τους, πλάσματα και αυτά δικά Του. Εκείνα του κάνουν δώρο την όσφρηση. Αφού «η φύση βγήκε από τα όριά της, γιατί γνώρισε καλά τον κυρίαρχο Θεό» (8), κατά την πατερική διαπίστωση, και τα πρόβατα ως μέρος της φύσης ήρθαν κοντά στον Πλάστη τους, εκπρόσωποι αγνοί του ζωικού βασιλείου και αυτά.
Τέλος, υπάρχει η γεύση και αυτή απομένει σ’ εμάς. Εμείς Τον γευόμαστε, μέσω της Θείας Κοινωνίας. Το Σώμα Του και το Αίμα Του δεν είναι απλή ανάμνηση της ύπαρξής Του ή υποκατάστατά Του, αλλά βεβαίωση αιώνιας ζωής (9) Εκείνος μας το δηλώνει γιατί Εκείνος μας τα έκανε χάρισμα. Στην δική μας θέληση και καθαρή καρδιά απομένει αν θα Τον γευόμαστε, δια της Θ. Ευχαριστίας ή απλά του θα Τον θαυμάζουμε από μακριά για όσα είπε και έκανε. Ο Χριστός δεν ήταν ένας φιλόσοφος μέσα στους άλλους ή ένας παράξενος θαυματοποιός ή ταχυδακτυλουργός. Ήταν και είναι Αυτός που «Ήρθε φορέσας ανθρώπινης σάρκα… «φασκιώνεται με φτωχικά κουρέλια» (10) κατά τον Ιερό Υμνωδό για να μας αποδείξει ότι τα πολλά και πλούσια ρούχα ή αγαθά χάνουν την αξία τους εμπρός στην απλότητα και την πτωχεία που ξεκίνησε και βίωσε ο Ίδιος ο Ενανθρωπησθείς Θεός.
Η οικονομική αναταραχή που περνάμε είναι ένα δίδαγμα και μια απόδειξη των όσων προ αιώνων κήρυττε ο Χριστός, λέγοντας ότι δεν μπορούμε να δουλεύουμε και στο Θεό και στο χρήμα (11) και η άσκηση της όποιας φιλανθρωπίας μας να είναι αφορμή για να καθησυχάσουμε την συνείδησή μας, ιδιαίτερα τις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης. Νομίζουμε ότι έτσι κερδίζουμε θέσεις στον Παράδεισο, σαν Εκείνες να εξαγοράζονται με χρήμα ή φαγητό και μάλιστα αυτό που μας περισσεύει ή που θα πετάγαμε. Όλα κρύβουν υστεροβουλία και ανωριμότητα. Αγαπάμε, φροντίζουμε, βοηθάμε τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας όχι κάποιες μέρες του χρόνου, όχι για να κερδίσουμε αυτό που χάνουμε με την υπόλοιπη βιωτή μας, την χάρη του Θεού την αιώνια.
Υπάρχει, κατά τους διανοούμενους, και μια άλλη αίσθηση, αυτή της αγάπης. Δεν διδάσκεται, δεν απαιτείται, είναι θέμα καρδιάς. Αυτή την αγάπη είχε ο Θεός γι’ αυτό και έστειλε το Παιδί Του (12), τον Εμμανουήλ για να είναι μαζί μας (13), όχι απλά σύντροφος ή συνοδοιπόρος αλλά ρυθμιστής της ζωής μας, της ποτισμένης με το καλό και της προσανατολισμένης προς την αγιότητα, έχοντα πρότυπο τον Ίδιο τον Χριστό.
Ο λόγος είναι για την αγάπη, προς όλους, τους κατά σάρκα ή πνεύμα συγγενείς, για τον ξένο, για τον άλλο, για όλους που αγάπησε ο Θεός, μέσα σ’ αυτούς και εμείς παρ’ όλη την αμαρτωλότητά μας. Είναι οφειλή η αγάπη στους άλλους (14) και ανταπόδοση της αγάπης Του, που είναι άλλωστε και η ουσία της επί γης παρουσίας Του Κυρίου, από την Βηθλεέμ μέχρι τον Γολγοθά. Πάντα από αγάπη, τα πάντα για την αγάπη, όχι ως θέμα συζητήσεων ή κηρυγμάτων, αλλά ως βίωμα, ως ανάγκη καρδιάς και ανυπό-κριτης απόδειξης ότι είμαστε γνήσια παιδιά Του και ότι κάνουμε πρέπει να γίνεται με αγάπη (15), η οποία είναι και κάλυμμα πλήθους αμαρτιών (16). Μιλάμε πάντα για την αγάπη, η οποία σαν αίσθηση δεν ζυγίζεται, δεν μετριέται, δεν κοστολογείται, δεν αμείβεται, δεν υπερηφανεύεται (17) γιατί έτσι χάνει την αξία της. Αν όμως αυτή η αγάπη φτάνει στην αυτοθυσία, δείχνει να μην είναι απλό αντικείμενο ή αφορμή στοχασμών ανέξοδων και εφήμερων, αλλά πηγαία ανάγκη για την άσκηση της κάθε τρόπο ή μέσο.
Οι αισθήσεις των Χριστουγέννων αυτές ήταν, πέντε και μία. Με τις πέντε ερχόμαστε στον κόσμο, με την έκτη ζούμε στον κόσμο. Προσπάθεια και αγώνα ας κάνουμε ώστε, να κατανοήσουμε ότι ο διπλανός μας δεν είναι ο εχθρός μας, αντίθετα είναι ο άνθρωπός μας. Και τις αισθήσεις τις παραπάνω αν δεν τις έχουμε, ας τις αποκτήσουμε . Αν τις έχουμε να τις διατηρήσουμε και το κυριότερο να τις αξιοποιήσουμε για το δικό μας καλό και των γύρων μας.
Υποσημειώσεις:
Ιω. ιη, 37
Α΄ Τιμ. α, 15
Γρηγόριος Θεολόγος Migne 36, 313
Ματθ. β, 11
Γράμμα Η’ Ακαθίστου Ύμνου
Λουκ. β, 13
Εβρ. ιβ, 14
Ιωάννης Χρυσόστομος Migne 55, 245
Ιω. στ, 54
Τροπάριο (α), έκτης ωδής, πεζού Κανόνα Χριστουγέννων
Λουκ. ιστ, 13
Ιωαν. γ, 16
Ματθ. α, 23
Α΄ Ιωαν. δ, 11
Α΄ Κορ. ιστ, 14
Α’ Πετρ. δ, 8
Κορ. ιγ, 4
Πηγή: http://www.amen.gr/article16362
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου