Αγία Νύχτα - Η σημασία της για την Ορθοδοξία μας και τούς Ποιητές μας

 

Μέσα σε ατμόσφαιρα χαράς και αγαλλιάσεως πανηγυρίζει η Εκκλησία μας κάθε χρόνο τη Γέννηση του Χριστού και ψάλλει ωραίους ύμνους προς τον ενανθρωπήσαντα και αναπλάσαντα την φθαρμένη ανθρώπινη φύση Θεό. Η ορθόδοξη υμνογραφία και η θεολογία εξαίρουν την μεγάλη ανθρωπολογική σημασία της θείας ενσαρκώσεως: από την απελπιστική φθορά και από το χάος του καταστροφικού μίσους σώζει τον άνθρωπο η αγάπη του Θεού που παίρνει σάρκα και οστά μέσα στην ιστορία διά του προσώπου του Ιησού Χριστού· κι όχι μόνο τον λυτρώνει από την σίγουρη καταστροφή, αλλά και τον οδηγεί στο «αρχαίον κάλλος», τον θεώνει, κατά την γνωστή πατερική ορολογία Αυτό που δεν θα μπορούσε ποτέ να πετύχει ο άνθρωπος ένεκα της υποδουλώσεώς του στην δαιμονική δύναμη της φθοράς και της αμαρτίας, προσφέρεται από τον γεννηθέντα εκ Πνεύματος αγίου και εκ της Παρθένου Μαρίας. Ακριβώς δε η εκ Πνεύματος αγίου προέλευση του Σωτήρα δείχνει με τρόπο εύγλωττο ότι η σωτηρία δεν ήταν δυνατό να προέλθει από τα χαλάσματα και τα συντρίμμια της αναπόφευκτα καταδικασμένης σε θάνατο ανθρωπότητας, αλλά από τον ουρανό, από το Πνεύμα του Θεού, από την πηγή της ζωής.

«Διέλθωμεν δη έως Βηθλεέμ και ίδωμεν το ρήμα τούτο το γεγονός, ο ο Κύριος εγνώρισεν ημίν» Λκ. 2, 15
Τι συνέβη εκείνη την νύχτα στην Βηθλεέμ;

Πράγματι είναι μεγάλο και φρικτό το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού· μυστήριο απερίγραπτο στη μεγαλειότητά του και ανερμήνευτο ως προς το μυστικό βάθος του. «Θεός εφανερώθη εν σαρκί…» (Α΄ Τιμ. γ΄ 16)!

Σήμερα εκπληρώνονται όλων των δικαίων και προφητών οι προσευχές και δεήσεις για τη δική μας σωτηρία και ανάπλαση. Σήμερα «η οικονομία του πληρώματος των καιρών» (Εφεσ. α΄ 10) ολοκληρώνεται και το λύτρο με το οποίο λύθηκε η δική μας αιχμαλωσία αποκαλύπτεται. «Ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν», και «εωράκαμεν αυτόν τοις οφθαλμοίς ημών και αι χείρες ημών εψηλάφησαν» (Ιω. α΄ 14, Α΄ Ιω. α΄ 1-2). Το «μυστήριον που κρυμμένο για αιώνες και γενιές ολόκληρες…, δεν είναι άλλο παρά ο Χριστός, που βρίσκεται ανάμεσά σας και αποτελεί την ελπίδα της συμμετοχής σας στη μελλοντική δόξα» (Κολ. α’ 26-27), αποκαλύπτεται με τη θεία ενανθρώπηση, και φως άπλετο διαχέεται στις προαιώνιες βουλές του Θεού μας. Το «απ’ αιώνος απόκρυφον και αγγέλοις άγνωστον μυστήριον» φανερώνεται και οι δύο κόσμοι που προηγουμένως ήταν χωρισμένοι συνενώνονται και συνδοξολογούν. «Τα αρχαία παρήλθεν, φωνάζει ο Παύλος, ιδού γέγονε καινά τα πάντα» (Β’ Κορ. ε΄ 17). Γι’ αυτό, με ευφροσύνη η Εκκλησία μας υμνολογεί: «καινούς αντί παλαιών, αντί φθαρτών δε αφθάρτους» μας μεταποίησε η κατάβαση και συγκατάβαση του Σωτήρα μας Θεού.
Ταπεινά ήλθε ο Θεός...αθόρυβα ήλθε ο Βασιλεύς των Ουρανών..ο ποιητής των όλων!
Εκείνο το βράδυ δεν υπήρχε κατάλυμα και οι πόρτες ήταν κλειστές.Ενας σταύλος η σπήλαιο έγιναν ο ιερός χώρος της γέννησης του Θεανθρώπου.

Οι ποιητές μας και οι υμνωδοί ,εμπνευσμένοι απο το Θείο γεγονός έγραψαν ποιήματα για τον Θείο βρέφος.

Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,
και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή,
βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός.
Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός.( Κωστής
Παλαμάς)
Σήμερα, «αυτός ο οποίος ήταν Θεός, τα απαρνήθηκε όλα, πήρε μορφή δούλου και έγινε άνθρωπος» (Φιλιπ. β΄ 6-7). Να τι λέει σχετικά ο μεγάλος φωστήρας της Εκκλησίας μας, ο ιερός Χρυσόστομος: «Άνθρωπος έγινε ο Θεός και Θεός ο άνθρωπος· ο άνω κάτω για οικονομία, και ο κάτω άνω για φιλανθρωπία· Θεός ήλθε στη γη και ο άνθρωπος ανέβηκε στον ουρανό, και όλα έγιναν ένα· έγινε ένα γένος Θεού και ανθρώπων», γι’ αυτό και δικαία ο Παύλος φωνάζει «του γαρ (Θεού) και γένος εσμέν» (Πράξ. ιζ’ 28).
Γεώργιος
Δροσίνης
ΝΥΧΤΑ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ
Μέσα μας γίνεται η Γέννηση.
Έξω στέκει το σχήμα της –
Μας φανερώνεται… Μυστήριο παράξενο και παράδοξο αντικρίζω.
Βοσκών φωνές φτάνουν στ’ αυτιά μου. Δεν παίζουν σήμερα με τις φλογέρες τους κάποιον τυχαίο σκοπό. Τα χείλη τους ψάλλουν ύμνο ουράνιο.
Οι άγγελοι υμνολογούν, οι αρχάγγελοι ανυμνούν, ψάλλουν τα Χερουβείμ και δοξολογούν τα Σεραφείμ. Πανηγυρίζουν όλοι, βλέποντας το Θεό στη γη και τον άνθρωπο στους ουρανούς.
Σήμερα ή Βηθλεέμ μιμήθηκε τον ουρανό: Αντί γι’ αστέρια, δέχτηκε τους αγγέλους” αντί για ήλιο, δέχτηκε τον Ήλιο της δικαιοσύνης. Και μη ζητάς να μάθεις το πώς. Γιατί όπου θέλει ό Θεός, ανατρέπονται οι φυσικοί νόμοι. Εκείνος λοιπόν το θέλησε. Και το έκανε. Κατέβηκε στη γη κι έσωσε τον άνθρωπο. Όλα συνεργάστηκαν μαζί Του γι’ αυτόν το σκοπό.Ο Ιωαννης ο Χρυσόστομος υμνεί και εκείνος με την σειρά του την ενανθρώπηση του Θείου λόγου.  «Ἕνας Θεός»Κωστής Παλαμάς
Ὦ, μέσα μου γεννιέται ἕνας Θεὸς
καὶ τὸ κορμί μου γίνεται ναός,
δὲν εἶναι ὡς πρῶτα φάτνη ταπεινὴ
μέσα μου λάμπουν ξάστεροι οὐρανοί,
τὸ μέτωπό μου λάμπει σὰν ἀστέρι…
Φέρτε μου, Μάγοι – θεία βουλή τὸ γράφει
τὰ σμύρνα τῆς ἐλπίδας, τὸ λιβάνι
τῆς πίστης, τῆς ἀγάπης τὸ χρυσάφι!.

Η Άγια Νύχτα, είναι σύμβολο κατατεθέν των Χριστουγέννων και ίσως το διασημότερο εορταστικό τραγούδι παγκοσμίως.

Αγια νύχτα...σε προσμένουν με χαρά οι Χριστιανοί!
Πως οφείλουμε όμως να την προσμένουμε;Φυσικά αγρυπνώντας με αναμμένα κεριά στα παράθυρα του οίκου μας αλλά και της ψυχής μας.Εμείς δεν θα αναλωθούμε στην κοσμική ζωή και στα ρεβεγιόν.Εμείς θα αναμένουμε τον Μεσσία.
Πες μας μπαμπά για τα Χριστούγεννα …για την Φάτνη τον Ιωσήφ την Παναγίτσα και το Χριστούλη ,τους Μάγους και τ ΄Αστέρι …
Πάντα αυτές τις μέρες οι ψυχές μας γλυκαίνουν , ζεσταίνονται , μετράνε αντίστροφα ως το ξημέρωμα των Χριστουγέννων . Θυμόμαστε τα χρόνια που σαν παιδιά καρτερούσαμε τον ερχομό του μικρού Χριστού…που πάντα γεννάται …δεν γεννήθηκε ούτε θα γεννηθεί …Γεννάται . Ο ενεστώς …διαρκείας . Και εμείς ελπίζουμε πως αυτή η διάρκεια πάντα θα μας σκεπάζει , όπως οι γονείς μας όταν μετά το βραδινό παραμύθι σκέπαζαν τα ονείρατά μας και μας σταύρωναν για καληνύχτα .

Σήμερα ή Βηθλεέμ μιμήθηκε τον ουρανό: Αντί γι’ αστέρια, δέχτηκε τους αγγέλους” αντί για ήλιο, δέχτηκε τον Ήλιο της δικαιοσύνης. Και μη ζητάς να μάθεις το πώς. Γιατί όπου θέλει ό Θεός, ανατρέπονται οι φυσικοί νόμοι. Εκείνος λοιπόν το θέλησε. Και το έκανε. Κατέβηκε στη γη κι έσωσε τον άνθρωπο. Όλα συνεργάστηκαν μαζί Του γι’ αυτόν το σκοπό.

Και ήρθαν οι βασιλιάδες να προσκυνήσουν τον επουράνιο Βασιλιά της δόξας.

Ήρθαν οι στρατιώτες να υπηρετήσουν τον Αρχιστράτηγο των ουράνιων Δυνάμεων.

Ήρθαν οι γυναίκες να προσκυνήσουν Εκείνον πού μετέβαλε τίς λύπες της γυναίκας σε χαρά.

Μίλτος Σαχτούρης

Ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια
σὰν πλησιάζουν τὰ Χριστούγεννα
(αὐτός) ὁ νεκρὸς γεννιέται μέσα μου
δὲ θέλει δῶρα
δὲ θέλει χρήματα
πάγο καὶ χρόνια
χιόνια καὶ πάγο
σκισμένα ροῦχα
ἀχνὰ παπούτσια
ὁ χρυσὸς νεκρὸς
θὰ βγεῖ ἔξω
δὲν τὸν γνωρίζει κανένας
τὸν ἀλήτη νεκρὸ
θὰ κάτσει στὸ πικρὸ καφενεῖο
νὰ πιεῖ τὸν καφέ του
κι ὕστερα πάλι
σὲ λίγες μέρες
ἥσυχα θὰ πεθάνει
(ὁ νεκρός)
ὅταν ἔρθει ὁ χρόνος
κι ὅλες οἱ ρόδες
κόκκινες ὅπως πρῶτα θὰ γυρίζουν πάλι.

Αφού λοιπόν όλοι σκιρτούν από χαρά, θέλω κι εγώ να σκιρτήσω, θέλω να χορέψω, θέλω να πανηγυρίσω. Δίχως κιθάρα, δίχως αυλό, δίχως λαμπάδες αναμμένες στα χέρια μου. Πανηγυρίζω κρατώντας, αντί γι’ αυτά, τα σπάργανα του Χριστού.

Αυτά είναι ή ελπίδα μου, αυτά ή ζωή μου, αυτά ή σωτηρία μου, αυτά ό αυλός μου, αυτά ή κιθάρα μου. Γι’ αυτό τα ‘χω μαζί μου: Για να πάρω από τη δύναμη τους δύναμη, για να φωνάξω μαζί με τους αγγέλους, «δόξα στον ύψιστο Θεό», και με τους ποιμένες, «και ειρήνη στη γη, ευλογία στους ανθρώπους» (Λουκ. 2:14).
Και ξέρετε γιατί; Γιατί Εκείνος πού προαιώνια γεννήθηκε από τον Πατέρα ανεξήγητα, γεννιέται σήμερα από παρθένα υπερφυσικά. Το πώς, το γνωρίζει ή χάρη του Αγίου Πνεύματος. Εμείς μόνο τούτο μπορούμε να πούμε: Πώς αληθινή είναι και ή ουράνια γέννηση του, αδιάψευστη είναι και ή επίγεια. Αλήθεια είναι ότι γεννήθηκε Θεός από Θεό, αλήθεια είναι και ότι γεννήθηκε άνθρωπος από παρθένα.
Μυστήριο ξένον, λέγει ὁ Ὑμνωδός, τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τὸ νὰ γεννηθῆ σὰν ἄνθρωπος, ὄχι κανένας προφήτης, ὄχι κανένας ἄγγελος, ἄλλα ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Ὁ ἄνθρωπος, θὰ μποροῦσε νὰ φθάσει σὲ μία τέτοια πίστη; Οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ ἄλλοι τετραπέρατοι σπουδασμένοι ἤτανε δυνατὸ νὰ παραδεχθοῦν ἕνα τέτοιο πράγμα; Ἀπὸ τὴν κρισάρα τῆς λογικῆς τους δὲν μποροῦσε νὰ περάσει ἢ παραμικρὴ ψευτιά, ὄχι ἕνα τέτοιο τερατολόγημα! Ὁ Πυθαγόρας, ὁ Ἐμπεδοκλῆς κι ἄλλοι τέτοιοι θαυματουργοί, ποὺ ἤτανε καὶ σπουδαῖοι φιλόσοφοι, δὲ μπορέσανε νὰ τοὺς κάνουνε νὰ πιστέψουνε κάποια πράγματα πολὺ πιστευτά, καὶ θὰ πιστεύανε ἕνα τέτοιο τερατολόγημα; Γι᾿ αὐτὸ ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἀνάμεσα σὲ ἁπλοὺς ἀνθρώπους, ἀνάμεσα σὲ ἀπονήρευτους τσοπάνηδες, μέσα σε μία σπηλιά, μέσα στὸ παχνί, ποὺ τρώγανε τὰ βόδια.

Κανένας δὲν τὸν πῆρε εἴδηση, μέσα σε ἐκεῖνον τὸν ἀπέραντο κόσμο, ποὺ ἐξουσιάζανε οἱ Ῥωμαῖοι, γιὰ τοῦτο εἶχε πεῖ ὁ προφήτης Γεδεών, πὼς θὰ κατέβαινε ἥσυχα στὸν κόσμο, ὅπως κατεβαίνει ἡ δροσιὰ ἀπάνω στὸ μπουμπούκι τοῦ λουλουδιοῦ, «ὡς ὑετὸς ἐπὶ πόκον». Ἀνάμεσα σὲ τόσες μυριάδες νεογέννητα παιδιά, ποιὸς νὰ πάρει εἴδηση τὸ πιὸ πτωχὸ ἀπὸ τὰ πτωχά, ἐκεῖνο ποῦ γεννήθηκε ὄχι σὲ καλύβι, ὄχι σὲ στρούγκα, ἀλλὰ σὲ μία σπηλιά; Καὶ κείνη ξένη, γιατὶ τὴν εἴχανε οἱ τσομπαναρέοι νὰ σταλιάζουνε τὰ πρόβατά τους.

Εἶναι ὁλότελα ἀκατανόητο, γιὰ τὸ πνεῦμα μας, τὸ ὅτι κατέβηκε ὁ Θεὸς ἀνάμεσά μας σὰν ἄνθρωπος συνηθισμένος καὶ μάλιστα σὰν ὁ φτωχότερος ἀπὸ τοὺς φτωχούς. Αὐτὴ τὴ μακροθυμία μονάχα ἅγιες ψυχὲς εἶναι σὲ θέση νὰ τὴ νιώσουνε ἀληθινά, καὶ νὰ κλάψουνε ἀπὸ κατάνυξη.

Κάποιοι, μ᾿ ὅλα αὐτὰ ποὺ εἴπαμε, δὲν θὰ νιώσουμε τίποτα ἀπὸ τὸ Μυστήριο, ποὺ γιορτάζουμε. Σ᾿ αὐτούς, ἐγὼ η τιποτένια, δὲ μπορῶ νὰ πῶ τίποτα. Μοναχὰ θὰ τοὺς θυμίσω τὰ αὐστηρὰ λόγια ποὺ γράφει στὴν ἐπιστολή του ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, κι᾿ ὁ θερμότατος κήρυκας τῆς ἀγάπης: «Πᾶν πνεῦμα, ὃ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι. Καὶ πᾶν πνεῦμα, ὃ μὴ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστίν. Οὗτος ἐστὶν ἀντίχριστος».
Το δόγμα της παρθενικής γέννησης του Χριστού είναι ζωτικής σημασίας (Ησαϊας 7:14, κατά Ματθαίον 1:23, κατά Λουκάν 1:27,34). Πρώτα ας δούμε πως περιγράφει η Αγία Γραφή το ευλογημένο γεγονός. Σε απάντηση της ερώτησης «Πώς;» της παρθένου Μαρίας, ο Άγγελος Γαβριήλ απάντησε: «Το Άγιο Πνεύμα θα έρθει επάνω σου και θα σε καλύψει η δύναμη του Θεού. Γι’ αυτό και το Άγιο παιδί που θα γεννήσεις θα ονομαστεί Υιός Θεού» (κατά Λουκάν 1:35). Ο Ιωσήφ τότε ενθάρρυνε τον Ιωσήφ να παντρευτεί την Μαρία λέγοντας του «…το παιδί που περιμένει προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα» (κατά Ματθαίον 1:20). Ο Ματθαίος δηλώνει καθαρά ότι η Μαρία «έμεινε έγκυος με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος» (κατά Ματθαίον 1:18). Επίσης και η επιστολή προς Γαλάτας διδάσκει την παρθενική γέννηση του Χριστού. «…ο Θεός απέστειλε τον Υιό Του. Γεννήθηκε από μια γυναίκα και υποτάχτηκε στο νόμο» (Γαλάτας 4:4).

Από αυτές τις περικοπές είναι προφανές και ξεκάθαρο ότι η γέννηση του Ιησού Χριστού ήταν το έργο του Αγίου Πνεύματος μέσα στο σώμα της παρθένου Μαρίας. Το ά-υλο, (Άγιο Πνεύμα) και το υλικό (μήτρα της Μαρίας) ήρθαν σε συνεργασία. Φυσικά η παρθένος Μαρία δεν θα μπορούσε ποτέ να καταστήσει τον εαυτό της έγκυο, και κατ’ αυτόν τον τρόπο αυτή ήταν απλώς το μέσον. Μόνον ο Θεός μπορεί να διακινήσει το θαύμα της ενσάρκωσης.

Εάν αρνηθούμε την φυσική/σωματική σύνδεση μεταξύ της Μαρίας και του Ιησού, αυτό θα υπονοούσε ότι ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν άνθρωπος. Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι ήταν πλήρης ως άνθρωπος, με υλικό σώμα σαν και το δικό μας. Αυτό και το οποίο έλαβε από τη Μαρία. Παράλληλα όμως ήταν και 100% Θεός, με αιώνια, αναμάρτητη φύση. Βλ. κατά Ιωάννη 1:14, Α’ Τιμοθέου 3:16 και Εβραίους 2:14-17.

Ο Ιησούς Χριστός δεν γεννήθηκε μέσα σε αμαρτία. Που σημαίνει ότι δεν είχε αμαρτωλή φύση (Εβραίους 7:26). Φαίνεται ότι η ανθρώπινη αμαρτωλή φύση έχει περάσει μέσα στην ιστορία από γενιά σε γενιά μέσω των πατεράδων (Ρωμαίους 5:12,17,19). Η παρθενική γέννηση ματαίωσε την κληροδότηση της αμαρτωλής φύσης και επέτρεψε στον αιώνιο Θεό να ενσαρκωθεί σε έναν τέλειο άνθρωπο.

Η Γέννηση του Χριστού αποκτά νόημα σαν υπαρξιακό γεγονός του κάθε ανθρώπου στην ιδιαιτερότητα και μοναδικότητά του, στο προσωπικό πρόβλημα και την αγωνία του, στον φόβο του για τον αφανισμό και στην ελπίδα του για την ζωή. Όσο ο «ήλιος της δικαιοσύνης δεν ανατέλλει μέσα στην ψυχή του κάθε ανθρώπου, άδικα αυτός περιμένει τον φωτισμό της ανθρωπότητας στην γενικότητά της· όσο η σωτηρία δεν γίνεται γεγονός προσωπικό του, αδικαιολόγητη θάναι η απορία και διαμαρτυρία για την γενική επικράτηση τ0υ μίσους, του εγκλήματος, του πολέμου· κι όσο η Γέννηση του Χριστού μένει απλώς ένα σημαντικό πλην όμως μακρινό ιστορικό γεγονός ή μια συγκινητική μόνο γιορτή της Εκκλησίας και δεν συντελείται μέσα στον κάθε άνθρωπο, μάταια θα αναζητούμε τις εμφανείς συνέπειές της.

Ο Θεός της αγάπης και της ειρήνης ενσαρκώνεται μέσα στην ιστορία τέμνοντάς την αποφασιστικά σαν φωτεινό ορόσημο σε προχριστιανικό σκότος και σε χριστιανικό φως, σε προχριστιανικό μίσος και σε χριστιανική αγάπη, σε προχριστιανική ατμόσφαιρα οσμής θανάτου και σε χριστιανική ελπίδα αναστάσεως. Αν η ζωή των ανθρώπων σήμερα φέρει τα παραπάνω προχριστιανικά χαρακτηριστικά, η αιτία δεν βρίσκεται έξω από τον εαυτό τους. Η Γέννηση του Χριστού δεν σημαίνει αναγκαστική επικράτηση της αγάπης και της ειρήνης, αλλ’ αποτελεί αφετηρία διαλόγου, δυνατότητα αλλαγής του ανθρώπου σε τρόπο ώστε, αν ακούσει και ενστερνισθεί το θείο μήνυμα, να μεταβληθεί ριζικά: να παύσει να βλέπει τον συνάνθρωπό του σαν εχθρό έναντι του οποίου αμύνεται συνεχώς και μάλιστα πολλές φορές επιτιθέμενος για να εξασφαλίσει περισσότερο την οντότητά του, αλλά να τον βλέπει σαν αδελφό για τον οποίο επίσης γεννήθηκε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Υιός του Θεού.

 Ὁ τῆς δικαιοσύνης ἀνέτειλε σήμερον ἥλιος, καὶ τὸν πρὶν ἀνατέλλοντα ἐκάλυψεν· ἐλυτρώθην  τοῦ σκότους, καὶ οὐ φέρω τὰς ἀκτῖνας· ἐτέχθη μοι πάλιν τὸ φῶς, καὶ ἀμαυροῦμαι τῷ φόβῳ· τὸν τόκον ἀγάλλομαι, καὶ τὸν τρόπον ταράττομαι· νέαν   πηγὴν   προϊοῦσαν  ὁρῶ,  καὶ  ἀρχαίαν   πληγὴν   φεύγουσαν·  βρέφος  εἶδον τικτόμενον,   καὶ   οὐρανὸν   κλινόμενον   εἰς   τὴν   τούτου   προσκύνησιν·  μητέρα τίκτουσαν,  καὶ  μήτραν  μὴ  ἀνοίγουσαν·  παιδίον   τὴν  ἰδίαν  σφραγίζον  κύησιν· γεννήτορα ἄνανδρον, καὶ υἱὸν ἀπάτορα· σωτῆρα τικτόμενον, καὶ ἀστέρα κτιζόμενον· σπαργανούμενον  νήπιον,  καὶ  βαστάζων  τὴν  ἄπειρον·  φάτνην  ἐκτυπουμένην  εἰς θρόνον  ἐπουράνιον,  καὶ  κτήνη  ἀπεικάζοντα  χερουβικὴν  παράστασιν· φωστῆρα φαινόμενον, καὶ τὸ θαῦμα φθεγγόμενον· ἀγγέλους προαναγγέλλοντας, καὶ ποιμένας προφητεύοντας· μάγους θεολογοῦντας, καὶ ἱερεῖς θεομαχοῦντας· Ἡρώδην πίπτοντα, καὶ θάνατον θρηνούμενον· τὸν Ἀδὰμ λυόμενον, τὴν Εὔαν χαίρουσαν, καὶ τὸν ὄφιν πενθοῦντα· αἰχμαλώτους  ἐν ἀφέσει γενομένους, καὶ τυράννους ἐν κολάσει· βρέφος γαλουχούμενον,  καὶ τρέφοντα  τὴν τρέφουσαν· χερσὶ περιφερόμενον, καὶ φέροντα τὴν  φέρουσαν·  τὴν  κτίσιν  ἐπιγνοῦσαν,  καὶ  τὴν  φύσιν  δειλιῶσαν.  Ὅθεν  κἀγὼ ἐξίσταμαι τῷ θαύματι, τρέμων τὸ μυστήριον. Θαῤῥήσω τῷ Γαβριὴλ, καὶ φυγαδεύω μου τὸν φόβον.
Τὰ πρὸς Μαρίαν ῥήματα, ἑρμηνεύοντα θαύματα. Ποῖα ταῦτα; Καί φησι· Χαῖρε,κεχαριτωμένη, οὐρανίου στάχυος ἀθέριστος ἄρουρα· χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἀληθινῆς ἀμπέλου ἀψευδὴς μήτηρ παρθένος· χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἀτρέπτου θεότητος σαγήνη ἀδιάπτωτος· χαῖρε, κεχαριτωμένη, τῆς ἀχωρήτου φύσεως χωρίον εὐρύχωρον· χαῖρε, κεχαριτωμένη, τοῦ χηρεύοντος κόσμου νυμφίε, τόκε ἀμίαντε· χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἡ τῇ κτίσει ὑφάνασα ἀχειρόπλοκον  στέφανον·  χαῖρε, κεχαριτωμένη,  πυρὸς ἅγιον οἰκητήριον, χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἡ τῆς φυγάδος οἰκουμένης ἐπάνοδος· χαῖρε, κεχαριτωμένη,  τῆς  λιμωττούσης  κτίσεως  ταμιεῖον  ἀδαπάνητον·  χαῖρε, κεχαριτωμένη,  ἡ  χάρις  ἡ  ἀπέραντος  τῆς  ἁγίας  παρθένου·  χαῖρε,  κεχαριτωμένη, πολλῶν    ἀρετῶν   κεκοσμημένη   λαμπαδηφόρε,   τὸ   ἄσβεστον   καὶ   τοῦ   ἡλίου λαμπρότερον  φῶς· χαῖρε, κεχαριτωμένη,  τοῦ νοητοῦ ἀγκίστρου τὸ δέλεαρ· χαῖρε, κεχαριτωμένη, νοερὰ τῆς δόξης κιβωτέ· χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἡ στάμνος ἡ χρυσῆ, ἡ τὸ οὐράνιον ἔχουσα μάννα· χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἡ τὴν γλυκεῖαν πόσιν τῆς ἀεννάου πηγῆς τοὺς διψῶντας  ἐμπλήσασα· χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἡ νοερὰ θάλασσα, καὶ τὸν οὐράνιον ἔχουσα μαργαρίτην Χριστόν· χαῖρε, κεχαριτωμένη, ὁ λαμπρὸς οὐρανὸς, ἡ τὸν ἀχώρητον  ἐν οὐρανοῖς ἐν ἑαυτῇ ἔχουσα Θεὸν ἀχώρητον  καὶ ἀστενοχώρητον· χαῖρε  κεχαριτωμένη,  στυλοειδὴς  νεφέλη,  ἡ  τὸν  Θεὸν ἔχουσα τὸν  ἐν  τῇ  ἐρήμῳ καθοδηγήσαντα τὸν Ἰσραήλ.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ - ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Επιμέλεια κειμένων -  Αρετή Μαυροπούλου - Νίκος Βυθούλκας