Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος
Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος
Ἄς μοῦ ἐπιτραπῆ σήμερα εἰς τήν ἀγάπη
σας, εὐσεβές ἐκκλησίασμα, νά κάνωμε λίγα σχόλια σέ κάποια ἀπό τά
γεγονότα, τά ὁποῖα ἀφοροῦν εἰς τήν σάρκωσι τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὅπως καί
κάποιες ἀναφορές σέ τωρινές πραγματικότητες.
Κατ᾽ ἀρχάς, νά τονίσωμε ὅτι οἱ μάγοι, ἄν
καί ἦσαν εἰδωλολάτρες, παρά ταῦτα ἐπίστευσαν στά περί Χριστοῦ, πρός
καταισχύνην τῶν Ἑβραίων, πού μάταια ἐκαυχῶντο ὅτι ἦσαν ἀπόγονοι τοῦ
Ἀβραάμ.
Θεωρεῖται ἀπό ἀρκετούς ἑρμηνευτάς, ὅτι
αὐτοί οἱ τρεῖς μάγοι ἦσαν ἀπόγονοι τοῦ μάντεως Βαλαάμ καί ὅτι ἐν
προκειμένῳ ἡ Θεία Πρόνοια τόν ἐχρησιμοποίησε. Ἐχρησιμοποίησε δηλαδή
αὐτόν ὡς ὄργανό Της καί κατόπιν ὁ Θεός τόν κατέστρεψε, ὡς ἁμαρτωλό - γι᾽
αὐτό ποτέ νά μή ξεθαρρεύη κανείς... Βέβαια, ἡ προφητεία, κατά γενική
ὁμολογία, χρησιμοποιεῖται πρός ὠφέλειαν τῶν ἄλλων. Ὅλα αὐτά ἀναφέρονται
στό βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού λέγεται Ἀριθμοί, κυρίως στό 24ο
Κεφάλαιο, ὅπως καί σέ προηγούμενα.
Οἱ τρεῖς μάγοι εὑρῆκαν τόν χρησμόν
ἐκεῖνον τοῦ Βαλαάμ, ὅπου εἶπε ὅτι «ἀνατελεῖ ἄστρον ἐξ Ἰακώβ, ἀναστήσεται
ἄνθρωπος ἐξ Ἰσραήλ...» (Ἀριθμ. ΚΔ´, 17). Ἀπό αὐτόν τόν χρησμόν,
ἐπείσθησαν γιά τά περί Χριστοῦ θαυμάσια. Καί ὄχι μόνον ἐπείσθησαν, ἀλλά
θεληματικά εἰσῆλθαν εἰς αὐτήν τήν μεγάλην ταλαιπωρίαν καί διήνυσαν αὐτήν
τήν τεραστίαν ἀπόστασιν, γιά νά ἰδοῦν ποῦ ἐγεννήθη αὐτό τό «ἄστρο» ἐκ
τοῦ Ἰακώβ, ποῦ ἐγεννήθη δηλαδή τό Παιδίον, πού ἦτο ὁ πρό αἰώνων Θεός.
Ἐπειδή οἱ μάγοι εἶχαν πολύ καλή
προαίρεσι, ἄδολη καρδία καί ἔψαχναν γιά τήν Ἀλήθεια, γι᾽ αὐτό καί ὁ Θεός
τούς ἐφώτισε μέσα ἀπό τήν προφητεία πού ἐδιάβασαν. Καί οἱ Ἰουδαῖοι
ἐδιάβαζαν πολύ περισσότερες, πιό καταπληκτικές καί πιό ξεκάθαρες
προφητεῖες περί τοῦ Χριστοῦ, ὅμως ἦσαν καί ἐφάνησαν τυφλοί, ὄχι μόνον
τότε, ἀλλά καί ἕως τῆς σήμερον, σέ ὅ,τι ἀφορᾶ δηλαδή γιά τό ποιός εἶναι ὁ
Μεσσίας.
Καί ἄλλες περιπτώσεις ἔχομε ἀνθρώπων,
πού, ἐνῷ ἦσαν εἰδωλολάτρες, ἐφωτίσθησαν ἀπό τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Τό Ἅγιον
Πνεῦμα πάντοτε ὑπῆρχε, καί πρίν δηλαδή ἔλθη ἡ καθολική Του ἐνέργεια εἰς
τήν Ἐκκλησία μέ τό ἱστορικό γεγονός τῆς Πεντηκοστῆς. Ἄλλωστε, τί λέμε
στό «Πιστεύω»; «.... Τό λαλῆσαν διά τῶν προφητῶν...», πού σημαίνει ὅτι
καί πρό τῆς Πεντηκοστῆς, μόνον ὅταν ἤθελε ὁ Θεός, ἐνεργοῦσε κατά
περίστασιν.
Ἄλλωστε - αὐτό πού θά ποῦμε δέν ἔχει
καμμία σχέσι μέ τόν Οἰκουμενισμό, πού εἶναι παναίρεσις - ὑπάρχει καί ὁ
λεγόμενος «σπερματικός λόγος». Δηλαδή, γενικά ὁ Θεός καί σέ ἄλλους λαούς
ἀποκαλύπτει ἐνίοτε ψήγματα τῆς ἀληθείας Του. Ἡ ἀναμονή τοῦ Μεσσία
ὑπῆρχε στίς δοξασίες καί ἄλλων λαῶν. Βέβαια, αὐτά τά ψήγματα τῆς
ἀληθείας συγκρινόμενα μέ τίς προφητεῖες πού ὑπάρχουν εἰς τήν Παλαιά
Διαθήκη, δέν ἔχουν καμμία σύγκρισι, ὡς πρός τό περιεχόμενο, τό μέγεθος
καί τήν οὐσία τῶν ἀποκαλύψεων.
Φυσικά, ὁ φαινόμενος ἀστήρ δέν ἦτο
φυσικό ἀστέρι, ἀλλά ἀγγελική δύναμις, ἡ ὁποία, ''θεαρχίῳ νεύματι καί
θελήσει'', ἐφαίνετο σάν ἀστέρι. Ὁ Κύριος ἠθέλησε μέ αὐτόν τόν τρόπο νά
ὁδηγήση τούς μάγους πρός τόν γεννηθέντα Μεσσία, ἐπειδή οἱ ἴδιοι ἦσαν
ἀστρονόμοι. Ὅπως προσείλκυσε τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, πού ἦσαν ψαράδες,
μέ ἄλλα θαυμαστά φαινόμενα, πού εἶχαν σχέσι μέ τήν τέχνη τοῦ ψαρέματος.
Βέβαια, θά μποροῦσε ὁ Θεός καί χωρίς
κανέναν ἄγγελο νά κάνη τούς μάγους νά βλέπουν αὐτό τό ἀστέρι - δέν ἔχει
ἀνάγκη ὁ Θεός ἀπό κανέναν ἄγγελο. Διότι, ὁ Θεός εἶναι ὁ κυρίαρχος τῶν
φυσικῶν νόμων καί, ὅποτε θέλει, τούς ἀναιρεῖ καί κυριαρχεῖ στίς
αἰσθήσεις μας. Χωρίς δηλαδή νά ὑπάρχη κάποιο αἴτιο μπορεῖ ὁ Θεός νά κάνη
ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο νά δῆ ἀστέρι ἤ ὁ,τιδήποτε ἄλλο ὑπερφυσικό σέ
φυσική μορφή. Αὐτό, ὅταν ὁ Θεός ἐπιτρέψη νά συμβῆ, δέν γίνεται ἀντιληπτό
ὅτι εἶναι ὑπερφυσικό, διότι πέρα γιά πέρα φαίνεται ὡς κάτι τό φυσικό.
Γιά παράδειγμα, οἱ ἄγγελοι καί οἱ
δαίμονες εἶναι πνεύματα ἀόρατα ὡς πρός ἐμᾶς, μποροῦν ὅμως νά
μετασχηματισθοῦν σέ ἄλλες μορφές, εἴτε φυσικές, ὁπότε δέν γίνονται
ἀντιληπτοί ὅτι εἶναι ἄγγελοι ἤ δαίμονες, εἴτε ὑπερφυσικές, ὅπου κάποιος
καταλαβαίνει ὅτι πρόκειται περί ἀγγέλου, δαίμονος, θείας ἐπισκέψεως,
κλπ. Οἱ περιπτώσεις εἶναι ἀπειράριθμες...
Ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγμα, εἶναι
ἐκεῖνο τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου, ἐκεῖ στήν ἔρημο, πού ἐνῷ ἔβλεπε ἕναν τέλειο
ὁλόχρυσο δίσκο, αὐτό ἦτο καμουφλαρισμένη δαιμονική ἐνέργεια, πού μέ τήν
προσευχή τοῦ Ἁγίου κατόπιν ἐξηφανίσθη. Ἡ πρώτη ἀντίδρασις τοῦ Ἁγίου
ἦταν ἡ φρᾶσις «πόθεν ὁ δίσκος ἐν τῇ ἐρήμῳ;»...
Τά πνευματικά φαινόμενα εἶναι ὑπέρ λόγον
καί ἔννοιαν, ὅταν ὅμως ὄντως εἶναι πνευματικά καί δέν εἶναι προϊόντα
ψυχολογικῆς διαταραχῆς, παραισθήσεως, αὐθυποβολῆς ἤ ἄλλης μή πνευματικῆς
αἰτίας, π.χ. σχιζοφρένειας, κλπ.
Τώρα, ἐδῶ, εἶναι δεδομένες ἡ πίστις, ἡ ἀρετή, ἡ καλή προαίρεσις, ἡ ὑπομονή καί ἡ πνευματική εὐφυΐα τῶν μάγων.
Ἀλλά, γιά ποιόν λόγο ὁ πανοῦργος καί
πονηρός Ἡρώδης «λάθρα» ἐκάλεσε τούς μάγους; Ἐπειδή ὁ ταλαίπωρος Ἡρώδης
ἐφοβήθη μή τυχόν οἱ Ἑβραῖοι εἶχαν μεγάλη εὐλάβεια εἰς τόν Χριστόν καί,
ὡς ἐκ τούτου, μέ κάθε τρόπο θά ἤθελαν νά Τόν γλυτώσουν ἀπό τά χέρια του.
Ἐννοεῖται, ὅτι τό ἀστέρι ἐνεφανίσθη εἰς
τούς μάγους πρίν γεννηθῆ ὁ Χριστός, ἐφ᾽ ὅσον ἐχρειάζετο πολύς χρόνος μέ
τά μέσα τῆς τότε ἐποχῆς γιά νά διανυθῆ μία τόσο τεραστία ἀπόστασις. Οἱ
μάγοι ἐχρειάσθησαν, ὅπως λέγουν οἱ περισσότεροι, περίπου δύο χρόνια γιά
νά καλύψουν αὐτήν τήν ἀπόστασι. Καί οὔτε εἰς τά σπάργανα εὑρῆκαν τόν
Χριστόν, οὔτε εἰς τήν φάτνη, ἀλλά εἰς ἕνα σπίτι μέ τήν Μητέρα Του, ὅταν ὁ
Χριστός ἦταν περίπου δύο ἐτῶν. Κάποιοι λίγοι βέβαια ὑποστηρίζουν, ὅτι
γι᾽ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο ἐφάνη προτήτερα αὐτό τό ἄστρο εἰς τούς
μάγους, γιά νά προλάβουν νά προσκυνήσουν τό θεῖο Βρέφος εἰς τό σπήλαιο.
Ὅμως, ἡ πρώτη ἐκδοχή εἶναι βεβαιοτέρα. Καί ὅπως φαίνεται ἀπό τό κείμενο
αὐτό τό ἀστέρι τό ἔβλεπαν μόνον οἱ μάγοι.
Τώρα, ὁ φαινόμενος ἀστήρ γιά κάποιο
χρονικό διάστημα ἐκρύβη ἀπό τούς μάγους. Καί αὐτό βέβαια τό ἐπέτρεψε ὁ
Θεός ὄχι τυχαῖα, ἀλλά γιά νά ἀναγκασθοῦν οἱ ἄδολοι μάγοι νά ἐρωτήσουν
τούς Ἑβραίους. Πῆγαν γιά βοήθεια γιατί ἔχασαν τόν φαινόμενο ἀστέρα στήν
πορεία τους, ὅταν ἔφθαναν στά Ἱεροσόλυμα. Μέ αὐτόν τόν τρόπο, ἄφησε ἡ
Θεία Πρόνοια νά φανῆ ἡ θηριωδία, ἡ μανία καί ἡ ἀνοησία τοῦ Ἡρώδου, ὁ
ὁποῖος φυσικά ἐταράχθη «σφόδρα». Αὐτό, ὁ Ἡρώδης στήν ἀρχή τό ἔκρυψε,
ὅπως γίνεται συνήθως σ᾽ αὐτές τίς περιπτώσεις. Ὅμως, ἀπό τά γεγονότα τά
ὁποῖα ἐπηκολούθησαν, ἔγινε φανερωτέρα ἡ ἱστορική καί προφητική
κατοχύρωσις περί τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ.
Ἐν προκειμένῳ, ὁ Ἡρώδης ἔδειξε τήν
θηριωδία του, ὄχι ἐπειδή ὑπῆρχε σχετική προφητεία, τήν ὁποία ἄλλωστε
ἀγνοοῦσε, ἀλλά ἐπειδή θά ἐξεδήλωνε τήν κτηνωδία του, γι᾽ αὐτό καί
προϋπῆρχε ἡ προφητεία.
Ὅταν ὅμως ἐβγῆκαν ἀπό τά Ἱεροσόλυμα οἱ
μάγοι, χωρίς νά χάσουν τήν ἐλπίδα τους καί νά ἀπογοητευθοῦν, τούς ἐφάνη
ξανά τό ἀστέρι καί τούς ὡδηγοῦσε. Σκεφθεῖτε, ἕνα ὁλόκληρο ἀστέρι τούς
ἐπῆγε τόσα πολλά χιλιόμετρα, κάποιοι λένε ἴσως καί 2.000 χιλιόμετρα. Ὁ
φαινόμενος ἀστήρ, ἐνῷ τούς ὡδηγοῦσε σέ τόσο μεγάλη ἀπόστασι, ξαφνικά,
ὅταν ἔφθασαν κοντά στήν ''πηγή γιά νά πιοῦν νερό'', χάθηκε!
Καταλαβαίνετε τί ἄγχος θά τούς ἔπιανε, ἄν δέν εἶχαν τήν ἐλπίδα τους στόν
Θεό. Ἄν δέν εἶχαν καθαρή διάθεσι, θά μποροῦσαν νά παραπονεθοῦν περίπου
ὡς ἑξῆς: «Μά, τόσα χιλιόμετρα μᾶς ὡδηγοῦσες καί τώρα πού φθάσαμε στήν
πηγή μᾶς ἐγκατέλειψες;»
Ὅλα αὐτά δέν εἶναι τυχαῖα. Ἔχουν ἄπειρα
πολλαπλά μυστικά πνευματικά νοήματα, ἐκτός δηλαδή ἀπό τήν περαιτέρω
ἑδραίωσι τῆς ἱστορικῆς κατοχυρώσεως. Καί μποροῦμε αὐτό τό γεγονός νά τό
παραλληλίσωμε καί νά τό ἀλληγορίσωμε μέ τήν ἄρσι τῆς Χάριτος, ὅπως
λέγεται, στά πνευματικά θέματα. Κατ᾽ αὐτήν, ὁ ἀγωνιστής αἰσθάνεται, ὄχι
ἐξ ἀντικειμένου ἀλλά μόνον ἐξ ὑποκειμένου, τήν ἐγκατάλειψι τῆς θείας
Χάριτος, ἡ ὁποία μέχρι τότε τόν βοηθοῦσε αἰσθητά.
Βέβαια, θά μποροῦσε ὁ Θεός καί χωρίς
ἀστέρι νά εἶχε ὁδηγήσει τούς μάγους καί νά ἔφθαναν στήν ἀποστολή τους.
Αὐτό ἰσχύει κατ᾽ ἀναλογίαν καί γιά κάθε πραγματικό πιστό...
Ἀπό αὐτά τά γεγονότα γίνεται ἀκόμη
φανερώτερο, ὅτι τό ἀστέρι δέν ἦταν φυσικό, γιατί ἕνα φυσικό ἀστέρι δέν
ἔχει τέτοια ἰδιώματα πού προαναφέραμε. Πότε δηλαδή νά φαίνεται καί πότε
νά ἐξαφανίζεται, καί πάλι μετά νά ξαναφαίνεται. Ἄρα, ἦτο προφανῶς
ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.
Τό πλέον παράδοξο, πού ἀποδεικνύει ἀκόμη
περισσότερο ὅτι δέν ἦταν φυσικό τό ἀστέρι, εἶναι τό ὅτι: «Ἐλθών ὁ ἀστήρ
ἔστη ἐπάνω οὗ ἦν τό παιδίον κείμενον». Δηλαδή ἐκατέβη ὁ ἀστέρας ἀπό τό
μεγάλο ὕψος καί ἦλθε πολύ χαμηλώτερα γιά νά τούς δείξη ἀκριβῶς τόν τόπο
ὅπου εὑρίσκετο τό Παιδίον, ὁ πρό αἰώνων Θεός. Διότι, προφανῶς, ἄν ἔμενε
ψηλά τό ἀστέρι, δέν θά μποροῦσαν οἱ τρεῖς μάγοι νά ἐντοπίσουν τόν ἀκριβῆ
τόπο τοῦ Παιδίου. Νομίζω, αὐτό δέν χρειάζεται πάρα πολλή ἐξήγησι.
Διότι, ἄς πάρωμε τό πιό κοντινό μας ἄστρο, τό φεγγάρι δηλαδή. Ὅταν τό
κοιτᾶμε ἀπό διάφορα σημεῖα ὑποτεθείσθω μιᾶς πόλεως ἤ μιᾶς εὐρύτερης
περιοχῆς, ὅλοι νομίζουν ὅτι τό βλέπουν, λόγῳ τῆς μεγάλης ἀποστάσεως, ἀπό
τήν ἴδια ὀπτική γωνία.
Στό σημεῖο αὐτό νά διευκρινήσωμε, ὅτι
ἀργότερα, μετά τήν Γέννησι, ὅπως λέγουν κάποιοι ἑρμηνευταί, εὑρέθη τό
σπίτι γιά νά πάη νά μείνη ὁ Χριστός. Ἐνῷ κατά τήν Γέννησιν ἡ Παναγία
ἐγέννησε σέ φάτνη. «Ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον· καὶ
ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς
τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. Β´, 7).
Τώρα, τά δῶρα τῶν μάγων συμβολίζουν τά ἑξῆς:
Ὁ μέν χρυσός εἶναι σύμβολον ὅτι ὁ
Χριστός ἦτο Βασιλεύς. Διότι, εἰς τόν βασιλέα δίδουν χρυσόν ὅσοι εἶναι
ὑποτασσόμενοι σ᾽ αὐτόν. Ὁ λίβανος εἶναι σημάδι ὅτι ἦτο καί Θεός, αὐτό τό
Νήπιο, διότι τόν Θεό θυμιατίζομε μέ λιβάνι. Καί ἡ σμύρνα εἶναι σύμβολον
τοῦ θανάτου, ἐπειδή, ὡς ἄνθρωπος πού ταυτόχρονα ἦτο, θά ἐδοκίμαζε καί
θάνατον, ὁ ἀπαθής θεότητι, καί ἐπειδή οἱ Ἑβραῖοι εἶχαν συνήθειαν νά
ἐνταφιάζουν τούς νεκρούς μέ σμύρνα.
Καί αὐτά ὅλα τά εἶχαν διδαχθῆ ἀπό τήν
προφητεία τοῦ Βαλαάμ. Μιά προφητεία διάβασαν οἱ μάγοι κι αὐτήν τήν
ἐφήρμοσαν. Καί πῶς ὁ Θεός τούς ἐδόξασε διαχρονικά σέ οὐρανό καί γῆ! Ἄς
μή μιλήσωμε γιά τό ἀντίθετο, γιά τούς Γραμματεῖς δηλαδή καί τούς
Φαρισαίους....
Ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας παίρνει κάποια
στοιχεῖα ἀπό τήν προφητεία τοῦ Βαλαάμ καί λέγει: «''Κατακλιθείς
ἀνεπαύσατο ὡς λέων καί ὡς σκύμνος''... Ἰδού τό βασιλικόν διά τοῦ
λέοντος». Διότι τό λιοντάρι εἶναι σημάδι τῆς βασιλείας. «Διά δέ τοῦ
''κατακλιθείς'' ἡ νέκρωσις». Δηλώνει τήν νέκρωσι τοῦ Παιδίου αὐτοῦ. Καί
συνεχίζει ὁ ἱερός Θεοφύλακτος: «''Οἱ εὐλογοῦντες σε εὐλόγηνται''. Ἰδού
καί ἡ Θεότης, διότι τήν δύναμιν τῆς εὐλογίας μόνον ἡ Θεότης τήν ἔχει».
Ἐν συντομίᾳ δηλαδή τό ἱερό κείμενο λέγει τί εὐλογία θά ἔχη ὁ λαός τοῦ
Ἰσραήλ καί πῶς θά ὑπερισχύση σέ ὅλα τά ἄλλα τά ἔθνη.
Τώρα, ἄς πᾶμε σέ ἕνα ἄλλο μυστήριο.
Γιατί ὁ παντοκράτωρ Κύριος, φεύγει εἰς Αἴγυπτον; Εἶναι ὄντως μέγα τό
μυστήριον «τῆς ἀσθενείας» τοῦ Θεοῦ. Καί τότε, καί πάντοτε. Ποιός; Ὁ
παντοδύναμος Θεός, πού μέ ἕνα νεῦμα Του ὅλα τά ἀνατρέπει σέ μηδέν χρόνο,
πῶς συμβαίνει νά ἐμφανίζεται εἰς τήν ἱστορία τῆς ταλαίπωρης
ἀνθρωπότητος ὡς ὁ ἀσθενής καί ἀδύνατος; Γιά ἕναν εὐσεβῆ ἄνθρωπο εἶναι τό
πιό καταπληκτικό καί τό πιό συγκινητικό μυστήριο ἀπ᾽ ὅλα. Καί «εὐσεβής
ἄνθρωπος» δέν εἶναι αὐτός πού εἶναι εὐσεβιστής, ἀλλά ἐκεῖνος πού ἐγεύθη,
ἔστω καί λίγο, ἀπό τήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί ἐγνώρισε ἐμπειρικά μέρος τῆς
ἄπειρης παντοδυναμίας του.
Ἐν προκειμένῳ, αὐτό ἔγινε γιά νά δείξη ὁ
Θεάνθρωπος Χριστός σέ ὅλους, ὅτι κατά ἀλήθειαν τό Παιδίον αὐτό ἦταν καί
πλήρης ἄνθρωπος. Διότι, ἐάν ὡς Νήπιο ἄφηνε νά πιασθῆ στά χέρια τοῦ
Ἡρώδη καί ὡς παντοδύναμος Θεός, πού ταυτοχρόνως ἦτο, δέν ἐπέτρεπε τοῦ
Ἡρώδη νά Τό θανατώση, τότε θά ἐνόμιζαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅτι αὐτό τό
Νήπιο ἦτο ἕνα φάντασμα καί ὅτι κατά φαντασίαν ἐσαρκώθη. Καί αὐτό, γιατί;
Λόγῳ τῆς ἀνωριμότητος τῶν ἀνθρώπων, τῆς μή πληροφορήσεως, τῆς μή
διδασκαλίας καί τῆς σταδιακῆς θεοαποκαλύψεώς Του. Οἱ ἄνθρωποι ἔτσι θά
ἑρμήνευαν τό φαινόμενο αὐτό, ἐάν ὁ Χριστός ὡς Νήπιο ἀπεκάλυπτε ἀπό τότε
τήν πραγματική Του ταυτότητα. Ἀλλά καί πέραν τούτου, ἄλλο ἦταν τό σχέδιο
τῆς Θείας Οἰκονομίας, νά σταυρωθῆ, νά ἀναστηθῆ, κλπ.
Βέβαια, εἶναι καί ἄλλοι δευτερεύοντες
λόγοι πού ὁ Χριστός ἔφυγε ἐν καιρῷ διωγμοῦ. Γιά νά ἁγιάση καί τήν
Αἴγυπτο, γεγονός βέβαια πού εἶχε προφητευθῆ «τοῦ προφήτου λέγοντος ἐξ
Αἰγύπτου ἐκάλεσα τόν υἱόν μου» (Ματθ. Β´, 15). Γιά παρόμοιο λόγο ἐκάλεσε
καί τούς μάγους ἀπό τήν Βαβυλῶνα. Ἤθελε μέ αὐτόν τόν τρόπο νά ἁγιάση τά
δύο κέντρα τῆς σατανολατρείας, τό ἕνα πού ἦταν ἡ Βαβυλῶνα στήν Ἀνατολή
καί ἡ Αἴγυπτος πού ἦτο δυτικά τῆς Βηθλεέμ καί τῆς Ἰουδαίας.
Ἐδῶ φαίνεται, ἐκτός ἀπό τήν θηριωδία καί
τήν κτηνωδία τοῦ Ἡρώδη, πού ἔσφαξε 14.000 ἀθῶα βρέφη, καί ἡ μεγάλη του
ἀνοησία. Στήν ἀρχή κάνει τόν καλό στούς ἄδολους μάγους καί τούς λέγει
«θέλω κι ἐγώ νά προσκυνήσω αὐτόν τόν βασιλέα», ἀλλά μετά δείχνει τήν
ἐσωτερική του ταραχή, πού ὑπῆρχε εὐθύς ἐξ ἀρχῆς, καί τό πραγματικό του
πρόσωπο, καί σφάζει αὐτά τά νήπια. Θά μοῦ πῆτε γιατί αὐτό νά εἶναι καί
ἀνοησία; Ἄς κάνωμε μία σύντομη διερεύνησι.
Ἐάν μέν ὁ Χριστός δέν ἦτο ἐκ τοῦ Θεοῦ,
τότε γιά ποιόν λόγο ἕνας παντοδύναμος βασιληᾶς νά φοβᾶται ἕνα τόσο
ἀνίσχυρο νήπιο; Ἐάν ὅμως ὄντως ἦτο ἐκ τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος,
ὅσο ἰσχυρός καί νά εἶναι, ὅσα μέσα κι ἄν διαθέτη, ὅση δύναμι,
στρατιωτική, πολιτική, κοσμική, ὅση πονηρία, ὅσους συνεργάτες κι ἄν
διαθέτη, ὅσα σχέδια κι ἄν καταστρώση, νά τά βάλη μέ τόν Θεό καί, κατά
ἀναλογίαν βέβαια, μέ τούς ἀνθρώπους πού θέλει νά ἀναδείξη ὁ Θεός;
Ἀδύνατον τῶν ἀδυνάτων! Ἔτσι ἔπρεπε νά εἶχε σκεφθῆ ὁ Ἡρώδης, πιό ψύχραιμα
δηλαδή. Ἀλλά ὁ φθόνος του δέν τόν ἄφησε νά σκεφθῆ τό συμφέρον τοῦ
ἑαυτοῦ του.
Ἀλλά ὁ Ἡρώδης ἐνεπαίχθη ὑπό τοῦ Θεοῦ διά
μέσου τῶν μάγων. Ἄλλωστε, ὅπως παλαιά ὁ Φαραώ εἶχε ἐμπαιχθῆ ἀπό τόν
Μωϋσῆ, ἔτσι ἔγινε καί τώρα, γιατί καί οἱ δύο αὐτοί ὑπῆρξαν ἀδίστακτοι
φονιᾶδες, ἐφ᾽ ὅσον καί ὁ Φαραώ ἐφόνευε τά ἀρσενικά τέκνα τῶν Ἑβραίων εἰς
τήν Αἴγυπτο.
Βέβαια, μέ τό ὅτι ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά
φανῆ ἡ μεγάλη κακία τοῦ Ἡρώδη, ἄς μή θεωρήση κανείς, ἐπιπολαίως, ὅτι
ἠδικήθησαν τά νήπια. Καθόλου δέν ἠδικήθησαν. Μποροῦμε, ἀντίθετα, νά
ποῦμε ὅτι εὐλογήθησαν σέ βαθμό ὑπερθετικό, διότι εἶναι Ἅγιοι τῆς
Ἐκκλησίας μας. Ἔχουν μεγάλη δόξα εἰς τόν Οὐρανό καί μεγάλων στεφάνων
ἠξιώθησαν.
Καί τοῦτο συμβαίνει, διότι, ἐνῶ στούς
ἀνθρώπους ὑπάρχουν πάρα πολλές ἀδικίες, κρυφές καί φανερές, στόν Θεό δέν
ὑπάρχει καμμία ἀδικία. Ὁ Θεός ὅλα τά λύνει, ἀκόμη καί τά ἀνθρωπίνως
ἄλυτα. Διότι, ὄντως πολλοί μέν ἀδικοῦν, ἀλλά, λόγῳ τῆς θείας
Δικαιοσύνης, τελικά κανείς δέν ἀδικεῖται ἀπό τίς ἀδικίες τῶν ἄλλων, ἐάν
τίς ἀντιμετωπίση πνευματικά. Διότι, ὅταν παθαίνωμε στήν ζωή αὐτή κάτι
κακό γιά τό ὁποῖο δέν εὐθυνόμεθα, τό παθαίνομε, ἤ γιά νά συγχωρεθοῦν
κάποιες ἁμαρτίες μας, ἤ γιά νά ἀξιωθοῦμε στεφάνων πνευματικῶν. Ἀλλά τό
πρόβλημα εἶναι ὅτι δέν ἐπιδιώκομε στεφάνια πνευματικά. Θέλομε στεφάνια
φθαρτά... Καί τελικά, δυστυχῶς, ἀποκτοῦμε τραύματα, ψυχικά, πνευματικά
καί ὀργανικά μέ ἕνα σωρό παρενέργειες.
Τώρα, νά ποῦμε καί δύο λόγια γιά τούς
συγχρόνους Ἡρώδας. Τί γίνεται μέ αὐτούς οἱ ὁποῖοι μιμοῦνται τέλεια τόν
παλαιό Ἡρώδη, ἤ μᾶλλον τόν ἔχουν ξεπεράσει σέ πονηρία; Διότι, συνήθως
τήν θηριωδία τους, οἱ σύγχρονοι Ἡρῶδαι, τήν κρύβουν καί τήν
καμουφλάρουν. Μιμοῦνται δηλαδή στήν πονηρία τόν Διάβολο, ὁ ὁποῖος
μεγιστοποιεῖ τίς πιθανότητες τῆς ἐπιτυχίας του, ὅταν πολεμῆ χωρίς νά
γίνεται ἀντιληπτός ἀκόμη καί ἀπό τούς πιό πνευματικά ἔμπειρους
ἀγωνιστάς.
Ἐν παρενθέσει ἄς ἀναφέρωμε, ὅτι σέ αὐτές
τίς περιπτώσεις ὁ Διάβολος μιμεῖται ἐπακριβῶς τό πῶς ἐμεῖς σκεφτόμαστε,
τί νοητικό ἐπίπεδο ἔχομε, τί μόρφωσι ἔχομε, τί ψυχολογία ἔχομε, τί
ἰδιοσυγκρασία ἔχομε, καί μᾶς βάζει σκέψεις, ἀκριβῶς μέ βάσι τήν ἰδική
μας ἰδιοσυχνότητα καί προσωπικότητα. Καί, ἔτσι, ἐμεῖς μοιραίως νομίζομε,
ὅτι εἶναι δικές μας αὐτές οἱ σκέψεις, πού μάλιστα κάποιες φορές μᾶς
φαίνονται ''ἀξιέπαινες'' καί ''ὠφέλιμες''. Π.χ., μᾶς δημιουργεῖ τύψεις,
οὐ κατ᾽ ἐπίγνωσιν ζῆλο, κλπ...
Ἔτσι, ὑπάρχουν καί οἱ σύγχρονοι Ἡρῶδαι,
πού ὄχι μόνον μιμοῦνται τέλεια τόν Διάβολο στήν πονηρία, ἀλλά μποροῦν νά
κάνουν, ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστός Γέροντας Παΐσιος, ἀκόμη καί
φροντιστήριο στόν Διάβολο. Αὐτοί εἶναι μιαρά ὄργανα τοῦ σκότους, ἄλλοι
ἐξ αὐτῶν ἔχοντες κοσμική ἐξουσία, καί ὄχι μόνον αὐτοί, ἔχοντες σπουδάσει
''Ἀνωτάτη Ὑποκριτική'' καί ἔχουν πάρει ''διδακτορικά'' πάνω σ᾽ αὐτό.
Κάνουν δηλαδή ὅτι ἐνδιαφέρονται, ὅτι πονοῦν γιά τόν ἄνθρωπο, καί κυρίως
γιά τόν ἀδικημένο, γιά τόν μικρομεσαῖο, γιά τόν ἀδύναμο, γιά τήν
ἀνθρωπότητα, ἐνῶ ὑπογείως ἐργάζονται σέ ὅλους τούς τομεῖς μέ μεγάλη
μαθηματική ἐπιστήμη, μέ ὑπομονή, γιά τήν παντοειδῆ ἐξαθλίωσι καί
ἐξόντωσι τῆς ἀνθρωπότητος.
Στόν θρησκευτικό τομέα, χτυποῦν
ἰδιαίτερα τόν Χριστιανισμό. Ἀλλά χτυποῦν καί σέ ἕνα σωρό ἄλλα θέματα
τούς ἀνθρώπους, χρησιμοποιῶντας τήν ὑποκριτική τους μέθοδο καί τό
φαινομενικό τους ἐνδιαφέρον. Π.χ., σέ θέματα ὑγείας, οἰκονομίας,
ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, κλπ. Δημιουργοῦν, αὐτά τά δαιμονικά μυαλά,
τέτοιες καταστάσεις καί συγκυρίες καί φαινόμενα καί φέρουν ἔτσι τά
πράγματα, μέ μεγάλη προμελέτη καί σχεδιασμό, πού, ἐνῶ σέ σκοτώνουν, σοῦ
δίνουν ἐνίοτε τήν αἴσθησι ὅτι θά πρέπη τελικά νά τούς πῆς καί
«εὐχαριστῶ», γιατί δῆθεν τελικά σέ σώζουν ἀπό κάτι ἄλλο δῆθεν χειρότερο,
τό ὁποῖο θά συνέβαινε.
Ἀκόμη καί οἱ πιό ἔξυπνοι ἄνθρωποι δέν
μποροῦν νά καταλάβουν τό μέγεθος αὐτῆς τῆς δαιμονικῆς ἀπάτης. Διότι, τά
ἀνωτέρω φανερά καί κρυφά ὄργανα τοῦ σκότους διατείνονται ὑποκριτικῶς ὅτι
αὐτά γίνονται δῆθεν γιά τήν ἀσφάλειά μας, γιά τό καλό μας, γιά τήν
ἐξυπηρέτησί μας, γιά τήν ὑγεία μας, γιά τό ''λαμπρό'' μέλλον μας, κλπ.
Τελικά, τό ἀποκορύφωμα ὅλων αὐτῶν, τῶν
μικρῶν ἀντιχρίστων, θά εἶναι ὁ ἕνας καί μοναδικός Ἀντίχριστος, ὁ ὁποῖος,
ὅπως ξέρομε, ὅταν θά ἐμφανισθῆ, θά ἔχη καί πλήρη κοσμική ἐξουσία - αὐτό
ἔχει προφητευθῆ ἀπό κάποιους ἁγίους Πατέρες - καί ὁ ὁποῖος στήν ἀρχή θά
δείξη ἕνα ''καλό'' πρόσωπο-προσωπεῖο.
Ὅμως, ὅλοι αὐτοί εἶναι ἀνοητότεροι τῶν
ἀνοήτων. Δέν ἐδιδάχθησαν πάλιν καί πολλάκις ἀπό τήν ἱστορία; Ἡ Ἐκκλησία
ὅσες φορές ἐπολεμεῖτο, πάντα ἐθριάμβευε καί λαμπροτέρα καθίστατο. Ὅπως
δέ ἔλεγε ἕνας σοφός ἱερέας «ἀφοῦ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, μέ τά δικά μας
''κατορθώματα'' καί σκάνδαλα δέν κατωρθώσαμε νά καταστρέψωμε τόν
Χριστιανισμό, πῶς εἶναι δυνατόν νά τόν διαλύσουν ὅλοι αὐτοί οἱ ἐχθροί
τοῦ Χριστοῦ;». Θά πάθουν ὅ,τι ἔπαθε ὁ Ἡρώδης καί ὁ κάθε Ἡρώδης,
διαχρονικά. Νά μή τούς ξεγελάη ὁ Διάβολος. Ὁ Θεός ξέρει νά ''ξεγελάη''
ἀσυγκρίτως περισσότερο, διότι ὁ Θεός γνωρίζει τά σχέδιά τους πρίν κἄν
ἐκεῖνοι τά σκεφθοῦν...
Ὁ Χριστός «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. ΣΤ´, 2).
Εὔχομαι κι ἐμεῖς, σέ προσωπικό ἐπίπεδο,
μέ ὁδηγό τήν ἄκτιστο θεία Χάρι, καθαρίζοντες τήν φάτνη τῆς ψυχῆς μας νά
ἀναδειχθοῦμε ἀληθινοί χριστοτόκοι. Ἀμήν. Γένοιτο!
